кулуве́тть — кулувэ́т’т’сущ. мн. ч.
кулуве́дсь — кулувэ́ц’сущ. указ. скл., им. п. (номинатив), ед. ч.
кулуве́ттне — кулувэ́т’т’н’ъсущ. указ. скл., им. п. (номинатив), мн. ч.
кулуве́дьса — кулувэ́цъсущ. осн. скл., местн. п. (инессив)
кулуве́дьста — кулувэ́цтъсущ. осн. скл., исх. п. (элатив)
кулуве́дьс — кулувэ́цсущ. осн. скл., н.-внос. п. (латив-иллатив)